Zeynep ve Emre, üniversitenin ilk İfşa yılında tanışmışlardı. Aynı sınıfta oldukları için birbirlerini sıkça görüp, derslerde yan yana oturmaya başlamışlardı. Başta sadece arkadaşça bir ilişki vardı aralarında, ancak zamanla bu dostluk derin bir aşka dönüşmüştü. Ortak derslere, projelere ve sosyal etkinliklere katılmak, onları daha da yakınlaştırdı.
Zeynep, işletme bölümünde okurken, Emre de mühendislik bölümündeydi. Farklı bölümlerden olmalarına rağmen, birbirlerine olan destekleri hiç eksik olmamıştı. Zeynep, derslerini geçmekte zorlandığı zamanlarda Emre’nin sakin ve motive edici tavırlarıyla rahatlamış, Emre de Zeynep’in yaratıcı düşüncelerinden ilham almıştı. Birbirlerine duydukları güven, sınavlar, projeler ve günlük hayatın stresiyle başa çıkmalarına yardımcı oluyordu.
Bir gün, İfşa üniversitenin yıl sonu etkinliği için bir proje yapma kararı aldılar. Zeynep, toplumsal fayda yaratacak bir sosyal sorumluluk projesi önerdi, Emre ise bu projeyi teknik açıdan şekillendirmeye başladı. Birlikte saatlerce çalışarak projelerini mükemmelleştirdiler. Sonunda projeleri, üniversitenin en başarılı projelerinden biri olarak ödül aldı. Bu başarı, aralarındaki bağları daha da güçlendirdi.
Zeynep ve Emre, İfşa üniversite hayatlarının sonlarına yaklaşırken, birlikte geçirdikleri bu yılların ne kadar değerli olduğunu fark ettiler. Artık sadece derslerde değil, hayatın her alanında birbirlerine destek oluyorlardı. Zeynep, “Birlikte her şeyi başarabiliriz,” diyerek Emre’ye gülümsedi. Emre de, “Evet, biz bir ekip olduk,” diye cevapladı.
Mezuniyet günü geldiğinde, Zeynep ve Emre birlikte sahneye çıkarak diplomalarını aldılar. O an, birbirlerine minnettarlık ve sevgilerini bir kez daha dile getirdiler. İfşa Üniversite yıllarını birlikte geçirmiş olmanın, onlara sadece akademik başarı değil, aynı zamanda hayat boyunca sürecek bir dostluk ve sevgi kazandırdığını biliyorlardı.
Zeynep ve Emre, İfşa üniversitenin kapısından birlikte adım atarken, hayatın onlara sunduğu bu yeni başlangıcın heyecanını paylaşıyorlardı. Gelecek, birlikte ellerinden tutarak gidecekleri bir yoldu ve onları nelerin beklediğini ikisi de merakla bekliyordu.